Tipps zum Stillen!

Toen wij in 2017 Dex kregen waren wij volledig overdonderd door de impact die dat kleine wezentje op ons leven had. De bevalling was intens, het herstel duurde lang en ik kon van het prille begin maar moeilijk genieten. Dat gold ook voor borstvoeding geven. Alle jubelverhalen over het voeden van je kindje, hoe magisch en verbindend dat zou zijn. Nou, ik merkte niets van dat alles. Ik kon me er gewoon niet aan over geven. Na drie maanden ben ik gestopt. Een intens schuldgevoel tot gevolg, want tja borstvoeding is toch het beste voor je kind, maar ook een enorme opluchting. Bij nummer twee ging ik alles anders doen, nam ik me voor. Op mijn gevoel vertrouwen, genieten van mijn kindje en mijn eigen koers varen.

Wel of geen borstvoeding

Wat die eigen koers was, dat zou ik gaandeweg wel ontdekken. Dus alle babyboeken overboord. Natuurlijk was ik bekend met de voordelen van borstvoeding. Borstgevoede baby’s maken minder kans op infectieziekten en hebben een lager risico op overgewicht, astma en een piepende ademhaling. Voor moeders zijn er ook fysieke voordelen, zij maken minder kans op diabetes, reuma en een hoge bloeddruk. En misschien wel het belangrijkste; borstvoeding geven is goed voor de hechting. Reden genoeg dus om het in ieder geval te proberen, maar als het niet ging dan was dat voor mij ook ok.

De productie op gang krijgen

En toen was hij er. Bo. Drinken wilde hij niet meteen, maar toen hij eenmaal zijn weg had gevonden, wilde hij niets anders meer. Ik was 24/7 aan het voeden. De kraamverzorgster was vrij duidelijk; blijven aanleggen en kolven want alleen dan krijg je voldoende productie. Ik zag dat anders. Het voeden kostte mij zo kort na de bevalling en zo vaak als dat hij vroeg, zo veel energie dat ik hem wilde bijvoeden. In mijn ogen zouden we daar beiden bij gebaat zijn. Geen vervanging van, maar een paar milliliter per dag kunstvoeding om te voorkomen dat hij gefrustreerd zou raken en ik uitgeput. Heeft dit ertoe geleid dat mijn productie niet op gang kwam? Nee. Na twee weken was bijvoeden niet meer nodig en waren we langzaam, met een beetje hulp, helemaal op elkaar afgestemd. Heeft hij daardoor kunstvoeding gekregen in plaats van borstvoeding? Ja, voor een deel, maar dat weegt wat mij betreft op tegen het feit dat we deze eerste fase beiden heel fijn door zijn gekomen. Zonder frustratie en zonder stress.

Clusteren, clusteren en clusteren

Ondanks het bijvoeden was het nog lange tijd clusteren geblazen in de avonden. Vanaf een uur of zes zat ik met kind aangekoppeld op de bank tot hij rond 22.30 verzadigd was en indommelde. Ik merkte dat aanleggen het enige was waar hij rustig van werd en dat was ok. Het werkte ook uitstekend tegen krampjes, zeker als ik hem met zijn buik op die van mij aanlegde (kijk hier voor de uitleg: https://www.lalecheleague.nl/borstvoeding-abc/artikel/91-achteroverleunend-d-natuurlijke-voedingshouding).  Deze avonden hebben er voor gezorgd dat ik echt leerde genieten van het voeden. Even alleen hij en ik. Zeker nu Dex overdag ook zijn aandacht nodig had, was dat fijn.

Het gemak van borstvoeding

Ik kon me er dit keer dus wel helemaal aan over geven en begon steeds meer de gemakken ervan te ervaren. Geen gesleep met flesjes en voedingen, het werkte dus goed tegen krampjes en ik ken geen beter troostmiddel of slaapmiddel. Dat laatste werkte overigens lang niet altijd. Ik had het mezelf van tevoren nooit zien doen, maar zelfs voeden in het openbaar had ik geen moeite mee. Het ging dus allemaal vrij voorspoedig.

Ode aan de lactatiekundige

Toen kwam de dip. Bo hapte niet meer goed aan. Tepelkloven waren het gevolg. Het voeden was pijnlijk en duurde een eeuwigheid omdat hij steeds opnieuw moest aanhappen. Dat leverde met mijn ongeduldige aard de nodige frustratie op en liggend voeden (mijn favoriete houding) ging niet meer. Na twee weken aanmodderen en youtubefilmpjes kijken over aanhappende baby’s werd het tijd de lactatiekundige in te schakelen. Haar conclusie was; Bo hapt niet goed aan. Die conclusie had ik zelf ook al wel getrokken, maar toch fijn om de bevestiging te hebben. De oplossing was; oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Ik bakerde Bo in voor het voeden zodat ik hem makkelijker kon helpen bij aanhappen. Vervolgens vasthouden en op het moment dat hij zijn mond open deed, helpen bij het aanhappen. Ik had er een hard hoofd in dat dit ging werken en wilde opgeven. De lactatiekundige praatte me moed in, hamerde nogmaals op het belang van borstvoeding en ik gaf het een week. Wonderbaarlijk genoeg ging het na een paar dagen stukken beter. Hij kreeg het weer onder de knie! Tepelkloven verleden tijd en we konden samen weer verder.

Weer aan het werk en kolven

Na een verlengd zwangerschapsverlof startte ik na vier maanden weer met mijn werk en dus moest ik er toch aan geloven; kolven. Ik zag er als een berg tegenop, maar het viel me alles mee. In het begin gaf ik nog vijf voedingen, dat betekende drie keer kolven. Al gauw gingen we naar vier voedingen en was 1 keer kolven overdag voldoende om mijn productie op peil te houden. Bo kreeg dan op de opvang 1 keer kunstvoeding en 1 keer borstvoeding. Zo bleef het kolven overzichtelijk en te combineren met een volle werkagenda.

11 maanden en nog steeds borstvoeding

Inmiddels zijn we bijna 11 maanden verder en geef ik nog steeds borstvoeding. Als je mij dat had gezegd van te voren, had ik het niet geloofd. Maar wat ben ik blij dat het onverwacht zo’n succes is geworden. Ik vind het bijzonder om ook een kindje van 11 maanden gevoed te hebben, zo bewust van de wereld en volop aan het communiceren. Tussen het drinken door krijg ik vaak een big smile en dat zijn echte geluksmomentjes. Voor mij heeft het dus gewerkt om mijn eigen koers te varen. Niets aantrekken van wat iedereen om mij heen het beste vond, maar doen wat voor mij goed voelde.

Wanneer stoppen met borstvoeding

Ik heb nooit het voornemen gehad een bepaalde tijd borstvoeding te geven. Nooit een eindstreep bepaald. Go with the flow, die eindstreep zal zichzelf ook wel aandienen. Als het zover is, laat ik het jullie weten!